کانت در کتاب نقد عقل محض در مقام فراهم آوردن تبیینی برای احکام تألیفی پیشینی، پای مفاهیم محض فاهمه را به میان می‌کشد و محل بحث درباره آن مفاهیم و چگونگی اعمال و

فخر رازی معتقد است وجوب یک صفت ثبوتی است و موصوف می‌خواهد. اگر به وجوب سابق قائل شویم، لازم می‌آید وصف (وجوب) قبل از موصوف موجود باشد؛ در حالی که تقدّم صفت بر

بنابر قول حکما، هرگاه علّت تامه موجود شود، وجود معلول واجب خواهد شد. حال اگر معلولی بخواهد معدوم باشد، فقط یک راه دارد و آن اینکه علّت تامه آن موجود نباشد. بنابراین می‌توان گفت:

قاعدة «الشیء ما لم یجب لم یوجد» در کلام حکما مطرح و با دلایلی اثبات شده است. مفاد آن که به عنوان قاعده‌ای مسلم تلقی می‌شود، این است که با تمام شدن علت، وجود معلول پیش از تحققش

پیوسته و در همه موارد، افعال و صفات اخلاقی یکی از دو جهتِ «هدایت» یا «ضلالت» را واجدند، انسان در کارها و تلاش های خود، در حقیقت و در نهایت امر، در پی تأمین سعادت خویش است و

خودسازی و تهذیب اخلاق هنگامی برای انسان میسّر است که به اختیار و توانایی خود در به دست آوردن کمالات و ارزش ها معتقد باشد؛ زیرا اگر انسان در کارهایش مجبور باشد و

از زمان رویارویى ایرانیان با غرب، دو جریان غرب گرایى و غرب ستیزى در ایران بوجود آورند، و لذا یکى از مهم ترین رویکردهاى ضدغربى در ایران مبتنى بر مبانى فلسفى بوده است،

فلسفه در طول تاریخ بشریت، همواره به مثابه مادر علوم معرفى شده است. فلسفه پس از آن که در مباحث سه گانه اصلى اش، یعنى ماوراء الطبیعه، معرفت شناسى و ارزش شناسى شمارى

براى داورى، »تفکر« اهمیت بنیادین دارد واین تفکر است که مى ماند، واساس هر گونه تمدنى، تفکر است(1) وفلسفه یکى از صورت هاى این تفکر است وداورى دائما به اهمیت این موضوع

نظام فلسفى ملاصدرا به دلیل مبتنى بودن بر اصالت وجود، اقتضا مى کند تا اندیشه هاى ایشان در حوزه فلسفه اخلاق نیز مقرون به نوعى نگرش هستى شناسانه تنظیم شود.