با یادآوری نام ابوبکر محمد بن یحیی بن صائغ بن باجه ( Aven Baddja، یا طبق تلفظ مدرسیان لاتینی Avempace) دست کم، لحظه ای کوتاه به شمال شبه جزیره گذار می کنیم.

در قرن پنجم و ششم هجری ( دهم و یازدهم میلادی)، در قلمرو اسلامی اندلس، کوردوبا نیز یکی از جالبترین شخصیتها برخاست با قریحه ای متنوع، که نظرگاههای گوناگونش

اندلس، نقطه ی انتهایی منطقه نفوذ اسلام در باختر است. «محیط» فرهنگی این دیار با محیط فرهنگی خاورزمین منجمله ایران تفاوت دارد؛ باید این محیط را در تلو تاریخی

اشراقیون تبار روحانی سهروردی را تشکیل می دهند و این سلسله تا امروز، دست کم در ایران ادامه دارد. قدیمی ترین چهره ی این گروه شمس الدین شهرزوری است که بعلت

معنی و عمل داستانهای مثالی که برای تعلیمات روحانی از طرف سهروردی پرداخته شده است باید در چشم انداز عالم وسیط منظور نظر قرار گیرد. در حقیقت، این نمایشها در

بر جهان انوار محض، مراتب سه گانه ای فرمانگذار است. از آغاز رابطه ی اصلی نورالانوار و نخستین نور صادر، به علت کثرت «مراتب» معقول، که هر یک با دیگری ترکیب می گردد،

اگر مشخصاتی را که سهروردی و مفسران بلافصل او تعیین کرده اند جمع آوری کنیم می بینیم مفهوم «اشراق» ( که مصدر است و معنی آن درخشندگی و نورافشانی آفتاب است بهنگام برآمدن)

اهمیت آثار شهاب الدین یحیی سهروردی در نقشه ای خیالی در نقطه ی انشعاب طرق فکری و تقاطع راههای اندیشه قرار دارد. سهروردی درست هفت سال قبل از ابن رشد

بی هیچ مبالغه، به سهولت می توان پذیرفت که این مرد خراسانی یکی از نیرومندترین شخصیتها و قویترین متفکرانی بوده است که در اسلام ظهور کرده اند و لقب پرافتخار حجت الاسلام که

هبة الله علی بن ملکا ابوالبرکات بغدادی، شخصیتی اصیل و جالب بود که در این جهان بسیار زیست ( 80 یا 90 سال)، و اندکی پس از 560 هجری/1164 میلادی در گذشت،