پدرم در جزیره ی مجنون مجروح شده بود و او را برای مداوا به بیمارستان اهواز برده بودند. به علّت شدّت جراحات وارده، او را به شیراز می فرستند ولی پدرم زمانی که به شیراز رسیده بود، شهید شده بود و دکترهای بیمارستان...

در یکی از عملیّات ها به عنوان نیروی تفنگ چی، تحت فرماندهی برادر جندقیان بودم. حدود 15 خودرو داشتیم و قرار بود برای دشمن کمین کنیم که هر خودرو 10 الی 12 نیرو با خود همراه داشت. شبانه به محل مورد نظر رسیدیم...

در مدتی که من با شهید همرزم بودم، متوجه شدم که ایشان از شجاعت بسیار زیادی برخوردار است. در عملیات و الفجر هشت یک تیربار عراقی به طور کامل جلو بچه های رزمنده را سد کرده بود و دائماً رگبار می زد. شهید احمد...

در بحرن ها و مشکلات، ‌سعی می کرد که آرامش خود را حفظ کند و رفتاری عادی داشته باشد. گاهی در توجیه یک عملیات از او می پرسیدم؛ ‌اگر فلان نقطه لو رفت، ‌چکار کنیم؟

سال شصت و یک، ‌من و آقای خدری از سوی ستاد مشترک سپاه برای طی دوره ی فرماندهی ستاد به تهران اعزام شده بودیم. یک روز که با اتوبوس واحد از نماز جمعه به طرف اقامتگاه بر می گشتیم، ‌بر اثر بمب گذاری منافقین...

یکی از همرزمان شهید حسن منصوری از لشکر امام حسین (علیه السلام) می گفت: «شهید منصوری وقتی درعملیات خیبر تحرکات عراقی ها را دید، ‌در حالی که سوار بولدوزر بود ـ چون دید عراقی ها خیلی نزدیک شده اند ـ از بولدوزر

در همان ایام بود که صلیب سرخ برای بازدید از اسرا به اردوگاه آمد و حاج آقا از موقعیت استفاده نمود و نامه ای را در باره ی محکومیت اسرائیل نوشتند که بسیار قاطع و کوبنده و بیانگر پیروی از اسرا از راه و خط...

کمتر کسی را به شجاعت او دیده ام. نه از تیر می ترسید و نه از خمپاره. حرکت می کرد و می رفت در دل دشمن. جوانی بود هیکل دار، چهار شانه و قد بلند. معمولاً موقع حرکت، کاملاً انگشت نما و مشخص تر بود برای تیر...

یکی از همرزمان شهید صمد اسماعیل زاده می گوید: «در سال هزار و سیسصد و شصت و یک بود و نخستین عملیات برون مرزی ایران در منطقه ی عملیاتی کوشک و پاسگاه زید در حال شکل گیری بود.

جانباز شهید،‌ حاج اکبر آقابابایی،‌ چند روز قبل از شهادتش در مورد برادر هلالی گفته بود: «شهید هلالی،‌ بسیار متهور و بی باک بود. همیشه و در همه ی صحنه ها پیشاپیش نیروها حرکت می کرد. مدت ها ذهن مرا این فکر...