مرحوم شیخ عباس قمی در منتهی الامال می‏نویسد: روایت شده که دعبل خزاعی وقتی که قصیده تائیّه خود را برای حضرت امام رضا (ع) سرود چون به این شعر رسید: خروج امام لا محاله خارج یقوم علی اسم اللَّه بالبرکات امام رضا (علیه السلام) چون نام قائم را شنید، برخاست و سر خود را به سوی زمین خم کرد، پس از آن کف دست راست خود را بر سر گذاشت و فرمود: «اللهم عجل فرجه و مخرجه و انصرنا به نصراً عزیزاً». شاید بتوان گفت : به خاطر عظمت مقام و منزلت و همچنین ادب حضور در خدمت امام علیه السلام.