باسلام. البته نمی توان به صرف این اطلاعات، تشخیص و قضاوت قطعی مطرح کرد. اما یک نکته ی کلی در مورد مسئله ی شما وجود دارد که شاید توجه به آن از نگرانی شما بکاهد. هر نوازدی که پا به این دنیا می گذارد یک سری خصوصیات خلقی پایدار دارد که ریشه در مبانی ژنتیک داشته و تا آخر عمر هم رگه های آن بر خلق و خو و رفتار او قابل مشاهده است. به این ویژگی های خلقی و شخصیتی ژنتیکی، اصطلاحاٌ مزاج گفته می شود که با نام های سرشت و خلق و خو هم معمولاٌ ترجمه می شود. تاکنون متخصصین این حیطه، مزاج های مختلفی را شناسایی کرده اند. درون گرایی و برون گرایی هم جزء این مقوله قرار می گیرند. این صفات شخصیتی، حتی برای عموم مردم هم شناخته شده هستند ولی در سال های اخیر مشخص شده است که درون گرایی و برون گرایی هم جزء همین مزاج ها محسوب می شوند، یعنی اساس ژنتیک داشته و نشانه های آن از همان سال های ابتدایی بعد از تولد مشخص است. معمولاٌ نشانه هایی مانند آنچه که شما ذکر کردید در نوزادانی دیده می شود که سرشت درونگرایی دارند. البته این هیچ مشکل یا نقص روانشناختی نیست بلکه یک مولفه و ویژگی شخصیتی است که اساس ژنتیک دارد. ممکن است که نه شما و نه پدر بچه هیچیک درون گرا نباشید ولی این را بدانید که الگوی وراثت ویژگی های ژنتیکی، خیلی پیچیده است و این احتمال وجود دارد که یک فرد، یک صفت جسمی یا روانشناختی ژنتیک را از چندنسل قبل از خود به ارث برده باشد. به هرحال، این به این معنی نیست که چون کودک شما سرشت درونگرا دارد حتماٌ باید از تمام شلوغی ها به دور باشد. شما از الان بهتر است که یک تعامل متعادل بین نیازهای تربیتی کودک و سرشت ژنتیک او تنظیم کنید. مثلاٌ او را گاهی در محیط های شلوغ هم ببرید ولی در این کار افراط نکنید. به هرحال کودک شما در آینده هم باید بتواند شلوغی ها را تحمل کند ولی مجبور نیست مثل یک فرد برونگرا دائماٌ در شلوغی باشد و از شلوغی خوشش بیاید. افراد درونگرا از همان سال های اولیه، یعنی در سنین نوزاد شما نسبت به محیط های ناآشنا و افراد غریبه، واکنش های فیزیولوژیک و روانشناختی شدیدتری نشان می دهند. البته این واکنش ها قابل تعدیل هستند ولی نباید انتظار داشته باشید که تمایلات درونگرایانه، صد و هشتاد درجه تغییر کند و به تمایلات برونگرایانه تبدیل شود ولی می توان انتظار داشت که یک فرد دارای سرشت درونگرا به شخصیتی میانگرا دست یابد. بنابراین تدابیر تربیتی شما باید کاملاً مبتنی بر میانه روی و انعطاف پذیری باشد. اگر شما بخواهید کاملاٌ تسلیم سرشت درونگرای کودک شوید، مطمئناٌ باعث خواهید شد که درآینده، او به یک فرد خجالتی و کمرو تبدیل شود و اگر بخواهید که او را وادار به پذیرش کامل تمایلات برونگرایانه کنید هم آزار و رنج روانی زیادی را به او تحمیل خواهید کرد که شاید لطمات جبران ناپذیری به شخصیت او وارد کند. بنابراین شما باید به طور کنترل شده هم مزاج درونگرایانه ی او را در نظر بگیرید و هم به او کمک کنید که بتواند محیط های شلوغ و ناآشنا را هم در حد لازم تحمل کند و با آن ها سازگار شود. البته من بازهم تأکید می کنم که با اطلاعاتی که مطرح کردید من نمی توانم به طور قطع بگویم که کودک شما حتماً دارای مزاج درونگرا است. من با این فرض، این صحبت ها را مطرح کردم که درونگرا بودن مزاج کودک شما قطعی باشد. در ضمن این نکته را هم در نظر داشته باشید که این مزاج با اصطلاح مزاج که در طب سنتی مطرح می شود کاملاً متفاوت است.