خوانندگان با آثارى که در آنها بارت راجع به نقاشى و تصویر سخن رانده آشنا هستند. از نظر بارت نوشتار و نقاشى داراى منشأ واحدى هستند و آن حرکت است.

رولان بارت جهان را به گونه‏ى دریایى از نشانه‏ها مى‏شناسد و بدین ترتیب تقلید (mimesis) را به وادى نوآورى و صورت خیالى (simulacrum) مى‏کشاند.

در این مقاله رویکرد خاص رولان بارت در کتاب امپراتورى نشانه‏ها، از دیدگاهى انسان‏شناختى به بحث گذاشته مى‏شود. هر چند بارت را نمى‏توان به هیچ‏رو یک انسان‏شناس دانست

نقد تامل برانگیز دریدا بر دیدگاه‏هاى هوسرل درباره‏ى زبان گفتار و پدیده‏ها و همچنین نقد او بر نظریه‏ى زبان‏شناسى ساختگراى سوسورى در باب گراماتولوژى،

قرن بیستم شاهد ظهور چهره‏هاى شاخص نقد در عرصه‏هاى ادبى، هنرى، سیاسى، اجتماعى و غیره بود. رولان بارت از جمله متفکران این دوران به شمار مى‏آید که

همان‏طور که مى‏دانیم ساختگرایى نظامى است مبتنى بر تقابل که خود را قادر به مهار نمودن معنا در قالب‏هاى زبانى مى‏داند. این مهار معنا امرى است که به واسطه‏ى متعلق دانستن

ساختگرایى در طى یک سده تحول، مرحله‏ى مهمى را به خود دید، به گونه‏اى که در خلال دو دهه پس از جنگ جهانى دوم زمینه آن فراهم آمد و از اواخر دهه‏ى شصت به بار نشست؛

همگى واقف‏ایم که مارتین هیدگر زبان را به عنوان مکان گفته شده‏ى پوشش وجود پنداشت. رولان بارت در عین حال که همه‏ى توجه‏اش را معطوف به نوشتارى کرده بود که واقعیت مى‏بخشد،

بحث در خصوص شعر و نثر در طول تاریخ ادبیات جهان همواره مدنظر منتقدان ادبى بوده است. گاهى مرزهاى بین شعر و نثر بسیار نامرئى جلوه‏گر مى‏گردد و

وجود داشتن کامل مطلق و نامحدود در خارج محال و ممتنع نیست؛ زیرا محال آن است که متضمن یا مستلزم اجتماع نقیضین باشد؛ مانند استحالۀ دور و تسلسل، طفره،