ب. راویان و محدثان حلبی پس از عصر ائمه (علیهم السّلام) پس از عصر ائمه (علیه السلام)، بویژه در دوره حکومت آل حمدان بر شهر و منطقه حلب این ناحیه به مأوی و پناه گاه بسیاری از

با مطالعه اسناد روایات، نام «الحلبی» را در بسیاری از سلسله سندها می بینیم که به صورت مستقیم یا با واسطه، از چند امام معصوم نقل روایت کرده اند. آیه الله خویی رحمه الله در رجال خود گفته که

این پژوهش بر آن است تا تاریخ حدیث این سرزمین را بکاود و با معرفی نقش آفرینان عرصه حدیث شیعه در حلب، فراز و فرودهای نقل و کتابت حدیث را در این دیار به تصویر کشد.

وی در طول حیات با برکت خود، از ائمه اطهار (علیهم السّلام) به نقل روایاتی همت گماشته است که در کتابی به نام مسند أبی حمزه (2) گردآوری شده است.

از متقدّمان، نجاشی او را ثقه دانسته است. (2) از متأخران نیز علامه مجلسی وی را توثیق کرده است. (3) علامه مامقانی نیز از معاصران، پس از ذکر اقوال وی را با عبارت «ثقه ثقه»-(4) که

أبوحمزه ثمالی، دارای هفت فرزند است. شش تن از آنها پسر و یکی دختر است. اسامی آنها بدین قرار است: «نوح»، «منصور»، «حمزه»، «حسین»، «محمد» و«علی». (2) درباره ی

«ثابت بن دینار ابوحمزه ثمالی أبوصفیه (م150ق)» بی شکّ، یکی از بزرگ ترین راویان احادیث تربیتی، اخلاقی و دعایی در تاریخ حضور امامان شیعه علیهم السلام و از راویان نیمه دوم قرن اوّل و

دم ذکر روایت به صورت کامل، موجب تفاوت برداشت فقیهان از روایت می شود. شیخ طوسی رحمه الله در التهذیب و به دنبال آن، صاحب وسائل روایتی را به نقل از مرحوم کلینی ذکر نموده و

روشن است بسیاری از احادیث معصومان (علیهم السّلام) تقطیع شده و حدیث کامل آن به دست ما نرسیده است. تقطیع نادرست آثاری را در پی داشته است که به برخی از اینها اشاره می شود:

تقطیع به این اعتبار که در سخن چه کسی اتفاق افتاده، بر دو گونه است: گاهی تقطیع در کلام راوی و پرسش گر از معصوم (علیه السلام) رخ می دهد و گاهی هم در کلام خود معصوم (علیه السلام).