بیشتر مباحث دانشمندان علوم قرآنی و حدیث ، ناظر به نسخ آیات قرآنی است و از نسخ حدیث، بحث منقح و در خور توجهی به میان نیامده است؛ حال، آن که مفاد دسته ای از روایات شیعه و

حدیث «اخوک دینک، فاحتط لدینک...» دو بخش دارد: بخش نخست آن، گزاره‌ای اخباری و اسنادی و اسمی و ساخته شده از یک مبتدا و یک خبر و بخش دوم، گزاره‌ای انشایی و فعلی است که

حدیث «اخوک دینک، فاحتط لدینک بما شئت»، از گزاره های پر بسامد دینی در نوشته های پرداخته شده در علم اصول فقه، هنگام شک مجتهد در مقام استخراج احکام فرعی دین است که

یکی از مسائل مهم در حوزه ی حدیث پژوهی و یکی از شاخه های مهم دانش فقه الحدیث بحث اختلاف حدیث است که تحت عنوان مختلف الحدیث به بحث درباره ی احادیثی می‌پردازد که با هم ناسازگارند؛

متن حدیث یک مجموعه ی بسته و مستقل از هرگونه وابستگی به بیرون نیست. حدیث نیز مانند دیگر اسناد تاریخی بر جا مانده، ممکن است با همه ی حاشیه ها و رشته های مرتبط با آن به دست ما نرسیده باشد

بررسی و شناخت شیوه های فهم حدیث در حوزه ی حدیث پژوهی امری مهم و ضروری است. از جمله مجموعه های حدیثی، کتاب‌هایی تحت عنوان چهل حدیث است که مورد توجه و اهتمام علما در

حدیث ثقلین، از جمله احادیث معروف و متواتری است که در کتب شیعه و سنی ، تقریباً با مضامین شبیه به هم ، وارد شده و سند بسیار محکمی بر شخصیت و مقام اهل بیت و

آن چه در این بخش، مورد استناد است گفتاری از هشام به نقل کشّی است. کشّی در گزارشی از عمر بن یزید سایری (عموی هشام) در موضوع نحوه تشرّف هشام به

هشام بن حکم، از برجسته‌ترین و تأثیرگذارترین علمای شیعی در قرن دوم هجری است؛ قرنی که از یک سو، محلّ تلاقی و تصادم آرا و افکار مختلف بوده و

در بعضی از روایات، مصادیقی از احادیث صعب و مستصعب ذکر شدهاند که توجّه به خصوصیات این مصادیق می‌تواند فهم صحیح از این دو عبارت را منجر شود: