گروهی اندک از اندیشمندان قرآنی و اصولی، به عدم حُجّیت روایات تفسیری قایل اند. برخی از اینان، به صورت ضمنی و به هنگام بحث از «عدم حجّیت خبر واحد در غیر فقه»،

نخست. موضوع حُجّیت، چیزی است که امروزه به عنوان «میراث روایات تفسیری» در اختیار ما قرار دارد و این مبحث، هرگز ناظر به مسأله جایگاه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه(علیه السّلام)در

ابن بابویه، قال: حدّثنا علی بن أحمد، قال: حدّثنا محمّد بن أبی عبد الله، عن محمّد بن إسماعیل، عن علی بن العبّاس، قال: حدّثنا القاسم بن الربیع الصحّاف، عن محمّد بن سِنان، أنّ الرضا(علیه السّلام)کتب إلیه...

مراجعه به کتب تفسیر روایی و ارزیابی روایات وارد شده در ذیل آیات، نشان می دهد که این روایات، به «گونه» هایی قابل تقسیم اند؛ گونه هایی که نشان از کارکردهای متفاوت این روایات دارند.

روایات تفسیری در مصادر حدیثی شیعه بیش از پانزده هزار حدیث اند. این روایات را از نظر سبک و گونه شناسی به ده گروه می توان تقسیم کرد که هر گروه، کارکرد ویژه ای دارد؛

از مواردی که ابن ابی الحدید در باره ی باب حسن و حسین (علیه السلام) مطرح می‌کند، بحث اجتهاد آن دو است. وی همچون استاد معتزلی‌اش قاضی القضاه معتقد است که یکی بر اساس اجتهاد

آنچه در نقد متن تاریخی مهم است، این است که پژوهشگر ضمن این‌ که با دقت و با استفاده از ابزار تحقیق همچون مقارنه میان مصادر و منابع مختلف تاریخی به نقد نص تاریخی بپردازد،

هر کس اندک آشنایی با شرح ابن ابی الحدید بر نهج البلاغه داشته باشد، از وجهه و جایگاه تاریخی آن نزد مورخین آگاه است، از این رو نگارنده سعی دارد جنبه هایی از شرح را در باره ی امام حسین

علامه نورالدین سمهودی شافعی (م 911ق)، وی در کتاب جواهر العقدین بابی را تحت عنوان «ذکر انّهم أمان الامه و أنّهم کسفینه نوح علیه الصلاه والسلام، من رکبها نجا و من تخلّف عنها غرق»

ابوعبید آجری از ابوداود در مورد معاویه بن هشام، نقل می‌کند که او ثقه است و ابن حبان نیز وی را در کتاب الثقات آورده است و ابوحاتم در مورد وی گفته صدوق است و ابن سعد گفته صدوق و