در ميان سرزمين‌ها و مناطق زخم‌خورده ايران اسلامي كه مدال‌هاي حماسه و عرفان انقلاب و دوران جهاد و مبارزه بر دوش سترگ آن مي‌درخشد، شلمچه نامي فراموش ناشدني و با عظمت است كه لحظه‌لحظه يادآوري نامش و بخش بخش...

بررسي «تاريخ حديث» نشان مي دهد که احاديث پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم) در زمان حيات طيبه آن حضرت و نيز پس از رحلت ايشان، از آسيب کج فهمي جاهلان، و جعل و تحريف عالم نمايان جاه طلب، در امان نبوده...

غزّالي در فصل نخستين بخش قواعد العقايد کتاب احياء العلوم، شهادتين را يکي از دو مبناي اصلي اسلام، مي شناساند و سپس در معناي شهادت به پيامبري پيامبران، اعتقاد به فضل صحابه را بر ديگران، به ترتيب ابوبکر و...

نگارنده، با نظري به درون مايه کتاب احياء علوم الدين نوشته ي ابوحامد غزالي( متوفي 505 هجري) به شروط اعتبار حديث مي پردازد که غزالي در کتاب ديگر خود« المستصفي» بيان کرده است. آنگاه برخي از احاديث کتاب احياء...

نوع دوم که با توسل به عقايد شيعيان بود، امّا به گونه اي که آن را به نام « افراطّيون»(غلو) مي شناسيم. مغيريه و خطابيه مثالهايي از همين نوع دوم حرکت مي باشند که در پاورقي حديث 710 به آنها اشاره شده است. نخستين...

آيت الله شيخ محمدرضا جعفري ضمن ترجمه ي انگليسي کتاب اصول کافي، تعليقات ارزشمندي بر آن افزوده است. در اين گفتار، تعليقات نگارنده بر بخشي از يکي از ابواب کافي آمده است. نگارنده در اين تعليقات، درباره ي امّ...

ابوجعفر صدوق با اسناد به احمد بن محمّد بن اسحاق طالقاني از پدرش روايت کرده است که گفت: مردي در ايام ولايت عهدي امام رضا (ع)در خراسان، سوگند به طلاق خورد که معاويه از اصحاب رسول خدا نيست،(1) آنگاه فقهاء...

ابوجعفر صدوق با اسناد خود به محمد بن موسي بن نصر رازي از پدرش چنين نقل کرده که از حضرت رضا(ع) درباره ي اين سخن پيامبر پرسيدند که فرمود:« اصحاب من همچون ستارگاني هستند که به هريک اقتدا کنيد، هدايت يابيد.»...

در تفسير ابوالفتوح رازي نقل مي کند که امام رضا(ع) از پدرش امام کاظم و او از پدرش امام صادق(ع) روايت کرد که فرمود: آل محمد بر اين مطلب اجماع دارند که درباره ي اصحاب پيامبر بهترين سخن را بگويند.( تفسير ابوالفتوح،...

امام علي (ع)فرمودند: « وصيت مي کنم شما را به اصحاب پيامبرتان... و ايشان کساني هستند که بعد از پيامبر، بدعتي پديد نياورده اند و رسول خدا نسبت به آنها وصيت کرده است.»( الامالي شيخ طوسي، ص 523، ح 1157)