چرا ترامپ به غافلگیری ایران علاقه دارد؟

پرسش :

چرا ترامپ با اعلام ناگهانی خبر مذاکره بین آمریکا و ایران به غافلگیری ایران علاقه دارد؟

پاسخ :
اعلام ناگهانی خبر مذاکره بین آمریکا و ایران
با خبری که رییس‌ جمهور آمریکا دوشنبه‌ شب (18 فروردین 1403) در کاخ سفید اعلام کرد، سِیر اتّفاقات میان دو کشور وارد مرحله‌ای تازه و پُرشتاب‌تر از پیش شد. ترامپ که میزبان نخست‌وزیر جنایت‌کار رژیم صهیونیستی بود، به خبرنگاران حاضر در اتاق بیضی کاخ سفید گفت که روز شنبه (23 فروردین 1403) یک نشست بسیار بزرگ بین آمریکا و ایران برگزار خواهد شد و این دیدار به صورت مستقیم و در سطح عالی برگزار می‌شود. در ادامه، او همان ادّعای تکراری را پیش کشید و مدّعی شد با اینکه توافق برای ایران خوب است امّا اگر مذاکرات به نتیجه نرسد، تبعات بسیاری بدی برای ایران خواهد داشت؛ یعنی همان سیاست کهنه‌ی چماق و هویج!

سیدعباس عراقچی، وزیر امور خارجه‌ی کشورمان که راهی الجزایر شده بود، چند ساعت بعد در حساب کاربری خود در یکی از شبکه‌های اجتماعی نوشت:
«ایران و ایالات متّحده روز شنبه (23 فروردین 1403) در عمان برای گفت‌وگوهای غیر‌مستقیم در سطح مقامات عالی ملاقات خواهند کرد. این یک فرصت و نیز یک آزمون است. توپ در زمین آمریکا است.»

خبرهای تکمیلیِ بعدی نشان داد این مذاکرات قرار است با حضور آقای سیدعباس عراقچی از سوی ایران و استیو ویتکاف، فرستاده‌ی ویژه آمریکا در امور غرب آسیا، انجام بشود.

بلافاصله پس از اظهارات ترامپ، تحلیل‌ها، گمانه‌زنی‌ها و اظهارنظرهای زیاد و گسترده‌ای در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی منتشر شد. رسانه‌های غربی و ضدّ‌انقلاب در این زمینه تلاش بسیاری کردند و با انتشار انبوهی از مطالب مختلف، سعی کردند این‌گونه القا کنند که جمهوری اسلامی از مواضع قبلی خود درباره‌ی مذاکره با آمریکا عقب‌نشینی کرده و فشارهای دولت ترامپ به ایران جواب داده است. اعلام ناگهانی این خبر از سوی ترامپ نیز دست‌مایه‌ی موج گسترده‌ای از فضاسازی‌های رسانه‌ای و شبهات مختلف شد.

چرا ترامپ به غافلگیری ایران علاقه دارد؟
موضع‌گیری غافلگیرانه‌ی ترامپ با موضوع مذاکره با ایران، در دوشنبه‌ شب (18 فروردین 1403)، موضوع جدیدی نبود. او درباره‌ی ارسال نامه به جمهوری اسلامی ایران نیز همین روش را در پیش گرفت و به شکلی کاملاً غافلگیرکننده و ناگهانی، در یک مصاحبه‌ی تلویزیونی گفت که به ایران نامه نوشته و خواهان مذاکره است؛ نامه‌ای که چندین روز بعد به ایران رسید!

چنین برخوردهایی با این موضوعات حسّاس، در عالم دیپلماسی، چندان مرسوم نیست و می‌توان گفت خارج از قواعد کلاسیک دنیای دیپلماسی و روابط بین‌الملل است؛ امّا ترامپ علاقه دارد تقریباً در همه‌ی زمینه‌ها با سایرین فرق داشته باشد و به جای پیش بردن امور این‌چنینی از کانال‌های رایج، خود وارد گود شده و مستقیماً نقش‌آفرینی کند. فارغ از این نکته که ریشه در روان‌شناسی سیاسی ترامپ دارد، هدف اصلی او از این بازی‌های رسانه‌ای اثرگذاری بر افکار عمومی به‌طور کلی، و بر ایرانیان به طور ویژه و اختصاصی است.

این موضوع از دید رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز دور نمانده و ایشان در ماجرای ارسال نامه، به این هدف اشاره کرده و فرمودند:
«اینکه رییس‌ جمهور آمریکا می‌گوید ما آماده هستیم با ایران مذاکره کنیم و به مذاکره دعوت [می‌کند] و ادّعا می‌کند که نامه‌ای فرستاده - که البتّه به ما نرسیده؛ یعنی به من نرسیده - به نظر من این فریب افکار عمومی دنیا است؛ این معنایش آن است که ما اهل مذاکره‌ایم، میخواهیم مذاکره کنیم، صلح کنیم، دعوا نباشد، ایران حاضر به مذاکره نیست.»1

اظهارات دوشنبه‌ شب (18 فروردین 1403) ترامپ را می‌توان ادامه‌ی همین خط دانست؛ خطّی که سعی دارد به افکار عمومی دنیا و همین‌طور داخل ایران القا کند که آمریکا به دنبال مذاکره‌ی جدّی و حلّ‌وفصل مسائل بین دو کشور است، امّا این جمهوری اسلامی است که علاقه‌ای به این موضوع ندارد.

پی‌نوشت:
1. بیانات مقام معظم رهبری در تاریخ ۱۴۰۳/۱۲/۲۲

منبع: نشریه خط حزب‌ الله، شماره ۴۹۲