کاتولیک‌ها، لوتری‌ها، کالونی‌ها و انگلیکن‌ها، اینها گروه‌های اصلی مسیحی در قرن شانزدهم بودند؛ البته گروه‌های دیگری نیز وجود داشتند که مانند این چهار گروه قدرت نداشتند. هر یک از این گروه‌ها تفسیر

ایگناتیوس لویولایی (1491-1556) که فردی نظامی بود، پس از مجروح شدن در جنگ، در دوره نقاهت زندگی نامه قدیسان را مطالعه کرد. در اثر این مطالعه‌ها دچار تحول مذهبی شد و تصمیم گرفت

نهضت اصلاح دینی کلیسای کاتولیک را به واکنش واداشت؛ «شکل‌گیری شورای ترنت»، «تشکیل مجدد دادگاه تفتیش عقاید» و «شکل‌گیری گروه‌های راهبان مذهبی» برای دفاع از آیین کاتولیک و مبارزه

نظام الهیاتی مسیحی در چند سده اول شکل گرفت. این نظام در طول قرون وسطی بدون تغییر باقی ماند و به رهبران و متفکران نهضت اصلاح دینی رسید. یکی از مهم‌ترین خصوصیات آن نظام اعتقادی،

نهضت اصلاحی انگلیکن شبیه دیگر شاخه‌های نهضت اصلاح نبود. لوتر و کالون قصد تغییر وضع کلیسا را داشتند؛ اما اصلاح دینی در انگلستان بیشتر نتیجه حوادث سیاسی بود. البته نهضت‌های اصلاحی و

مصلحی به نام اولریش تسوینگلی (1) (1484-1531) که معاصر لوتر بود، آغازگر نهضت اصلاح در سوییس بود. او پس از مطالعه کتاب مقدس به انتقاد از تجرد روحانیان، رهبانیت و فروش

بیشتر افراد مارتین لوتر (1483-1546) را طلایه‌دار نهضت اصلاح دینی می‌دانند. لوتر یک کشاورززاده آلمانی بود. او در جوانی در دانشگاه ارفورت به تحصیل حقوق پرداخت؛ اما از کودکی، و حتی در

در اواخر قرون وسطی، اصلاح کلیسا و مقامات کلیسایی دغدغه مهم مسیحیان بود. در این زمان «شکاف بزرگ کلیسای غرب» رخ داده بود که طی آن دو و حتی سه پاپ در نزاعی بر سر قدرت، هم

در پایان قرون وسطی، مسیحیت و جهان غرب شاهد دو جریان فکری و اجتماعی بود که تأثیری عظیم و انکارناشدنی بر سیر کلی اندیشه انسان و به ویژه مسیحیت داشت: رنسانس و نهضت اصلاح دینی. در

کلیسا در قرون وسطی روزبه‌روز گسترده‌تر و قدرتمندتر می‌شد؛ اما در این روند هرچه کلیسا مقتدرتر می‌شد، بیشتر از مبانی و اهداف اصلی خود دور شده، به امور دنیایی می‌پرداخت. اوج فساد کلیسا همچون