آنچه اگزیستانسیالیست جستجو می کند، شیوه ای است که به شاگردان کمک می کند تا جهان را درونی و از آن خود سازند؛ اما این امر همیشه بیش از درونی ساختن صرف است.

تربیت عبارت است از «آگاهی دادن». هدف این است که به فراگیر این امکان را بدهیم که نسبت به استعدادها دقیق، باهوش یا هوشیار شود.

امروزه دائم به وسیله آگهی‌هایی که ما را هدایت می‌کند تا غیر از آن باشیم که هستیم، بمباران می شویم. کلیسا، مدرسه، خانواده، شغل، صنعت، دولت و سایر نیروهای سازمانی، بر افراد سلطه جویی می‌کنند.

اولین چیزی که اکثر اگزیستانسیالیست‌ها می‌خواهند، تغییر در نگرش ما نسبت به تعلیم و تربیت است.

صفات انسانی در یک برنامه درسی اگزیستانسیالیستی مهم به نظر می رسد، چون با جنبه‌های اساسی زندگی انسان مثل ارتباط میان مردم، جنبه‌های غم انگیز و شادی بخش زندگی.

اگزیستانسیالیست‌ها معتقدند که غالب فلسفه‌های گذشته از مردم خواسته اند تا عمیقا پیرامون امور انتزاعی، که ارتباط چندانی با زندگی ندارد، فکر کنند.

به گمان اگزیستانسیالیست‌ها تعلیم و تربیت باید درک نگرانی را پرورش دهد.

اگر چه تفاوت‌هایی بین اگزیستانسیالیسم و پدیدارشناسی وجود دارد، ولی این دو نقاط مشترک بسیاری دارند.

مرحله زیبایی شناختی است که در طی آن در لذات حسی به سر می بریم و احساسات بر ما مسلط هستند.

وجود فرد یا بودن در دنیا سه جنبه مهم در بر دارد. اولین مورد عبارت است از داشتن تجربه شخصی از جهان به عنوان محیط پیرامون.