نشسته‌ام بنویسم گدا گدا آقا چقدر محترم است این گدای با آقا نشسته‌ام بنویسم حسن، کریم، کرم مدینه، سفره‌ی آقا، برو بیا، آقا نشسته‌ام بنویسم به جای العفوم الهی یا حسن یا کریم یا آقا

ماه من از تو ندیدم قمری زیباتر نیست از نقش جمالت اثری زیباتر این یقینم شده در عالم هستی از تو مادر دهر ندارد پسری زیباتر خبر آمدنت در بدنم روح دمید

دوشم ز آستان عنايت ندا رسيد كاي دل به‌ هوش باش كه ماه خدا رسيد دست از هوس بشوي كه ماه عبادت است صدق و صفا بيار كه وقت دعا رسيد

موکب باد صبا بگذشت از طرف چمن تا چمن را پرنیان سبز پوشاند به تن سبزه اندر سبزه بینی ارغوان در ارغوان لاله اندر لاله بینی یاسمن در یاسمن بلبل آنجا هر سپیده دم سراید نغمه‌ای

من کیم حجت حق واقف سر و علنم من کیم وجه خدا آینه‌ی ذوالمننم من کیم شمع فروزنده‌ی هر انجمنم من کیم چشم و چراغ نبی مؤتمنم من کیم فاطمه را باغ گل یاسمنم

این گونه اگر مست‌ترین مست جهانم شور حسن ابن علی افتاده به جانم جا نیست بنوشم، به سرم باده بریزید تا غرق شراب آیه‌ی تطهیر بخوانم در مأذنه‌ی میکده افزوده‌ خداوند

ای ماه آسمانی ماه خدا! حسن خورشید، مستمند تو از ابتدا حسن روز نخست نقش جمال تو را کشید نقاش حسن با قلم ابتدا حسن از شرم آفتاب رخت خفت آفتاب در پشت کوه‌ها و پس ابرها حسن ترسم از این که عقل، خدا خوانَدَت...

ماه صیام و ماه نیایش فرا رسید ماه نماز و روزه و ماه دعا رسید ماه نزول قرآن ماه خدا رسید بر اهل قبله رحمت بی انتها رسید در مصحف شریف خدا داده این پیام

سایه الطاف یارم مستدام ای کریم آل طه السلام السلام ای دلبر شیرین سخن ای امام مهربانم یا حسن سفره دار خاندان مصطفی ای کریم ابن کریم ای مجتبی لوءلوء لالای دریای ولا

تو ای تلاوت باران به لحن آب، حسن (ع) تو ای تجسم لبخند آفتاب، حسن (ع) به پبش چشم تو دست سراب رو شده است تو ای زلال‌ترین آیه‌های آب، حسن (ع) اگر برای تو می‌گفت آسمان غزلی نداشت دغدغه واژه‌های ناب، حسن (ع)