اگر ببینیم فردی کار واجب و معروفی را ترک کرده، ولی ما نمی دانیم شاید دلیل و عذری برای ترک آن دارد، آیا با این فرض جایز است امر به معروف را ترک کنیم؟

اگر شخصی در تنهای خود مرتکب گناه می شود و ما از طریقی بر این مطلب اطلاع پیدا کردیم، آیا لازم است او را نهی از منکر کنیم؟

اگر شخصی کار حرامی را به قصد غیرگناه انجام دهد، به طور مثال، راننده ای موسیقی حرام را به جهت بیدارماندن گوش کند، آیا باید این موارد را هم نهی از منکر کنیم؟

اگر مردان در حال گناه و یا مقدمه گناه هستند، با توجه به خطری که برای خانم ها هست، آیا خانم ها لازم است آنها را امر به معروف کند؟

آیا در انجام امر به معروف و نهی از منکر، اجازه شوهر شرط است؟

اگر شخصی از روی غفلت یا فراموشی واجبی را ترک یا منکری را انجام داده باشد، آیا باید او را امر به معروف و نهی از منکر کرد؟

اگر خودمان ندیده ایم اما از دیگران شنیدایم که شخصی مرتکب گناه شده، آیا می توان او را امر به معروف و نهی از منکر کرد؟

اگر کسی عملی را مرتکب شود که مرجع تقلید من آن را حرام می‎داند، ولی به نظر مرجع تقلید خودش جایز است، آیا باید او را از آن عمل نهی کنم؟

اگر بداند با نهی از منکر باعث اصرار طرف بر گناه می شود، آیا نهی از منکر ساقط می شود؟

اگر فردی که عضو یک گروه از آمرین به معروف شده، بفهمد امر به و معروف و نهی از منکر به خاطر نگاه کردن و شنیدن منکرات در او اثر بدی می گذارد و خود او را به فساد می کشد، آیا باید امر به معروف را ادامه دهد...