بیمار بستری که نمى تواند موقع قضاى حاجت، خود را تطهیر نماید، براى نماز چه وظیفه اى دارد؟

بیماری که نابینا است چطور می تواند در مورد نجس و پاکی چیزی یقین کند؟

بسیاری از مواقع در بیمارستان ها با نجاست اشیایی که با آنها در ارتباط هستیم شک می کنیم؟ تکلیف چیست؟

با توجه به شیوع ویروس کرونا و استفاده از محلول های ضدعفونی کننده حاوی الکل، این محلول ها از نظر پاکی و نجاست چه حکمی دارد؟

آیا لازم است وسواسى را از وسوسه منع کرد؟

آیا در نجاست و نجس بودن چیزى، مى توان به گفته وسواسى اعتماد کرد؟

بعضى افراد در مسائل طهارت و وضو، وسواس دارند و گوش به حرف کسى نمى دهند، اعمال اینها چگونه است؟

بعضى افراد در وضو و غسل بیش از اندازه آب مى ریزند و دست به صورت و دستها و بدن خود مى کشند و مى گویند احتیاطاً دست مى کشیم و نیز بعضى از خانمها در شستن و آب کشیدن لباس و غیره و یا براى وضوى نماز، آب زیاد...

شخصى است که زیاد شک مى کند و همه چیز را نجس مى داند، در مهمانى ها غذا را نجس مى داند، در و دیوار را نجس مى داند، و... آیا چنین عقیده و رویه اى صحیح است؟

وظیفه وسواسى چیست و راه نجات او چه مى باشد؟