آیا طی مسافت شرعی در بلاد کبیره‌ای چون تهران، بدون خروج از شهر، مسافرت محسوب می‌شود؟

آیا طی مسافت شرعی به صورت عمودی هم موجب ترتب احکام مسافر است؟ مثلاً کوهنوردی که به اندازۀ حد شرعی مسافت، از ارتفاع بالا رفته و از نظر افقی یک کیلومتر نیز دور نشده؛ باید نمازش را قصر بخواند؟

اگر مسافر پس از رسیدن به چهار فرسخ از ادامۀ سفر منصرف شود و ده روز در آن محل بماند یا به وطن برگردد، حکم نماز او در آن محل و بین راه چیست؟

کسی که قصد هشت فرسخ دارد، اگر در بین راه و پیش از رسیدن به چهار فرسخ، یک هفته در جایی توقف نماید، نمازش چگونه است؟

مسافری با رعایت شرایط سفر بعد از حد ترخص نمازش را شکسته خوانده است اما قبل از رسیدن به حد مسافت شرعی از قصد مسافرت منصرف می شود و به وطن بر می‌گردد. آیا نمازی که شکسته خوانده کافی است؟

از محل ما تا حد ترخص شهر اصفهان هشت فرسخ نیست ولی داخل شهر که می‌رویم بیشتر از هشت فرسخ رفت و برگشت می‌باشد، آیا نمازمان شکسته می‌شود؟

مسافری که در نظر دارد به نقطۀ خاصی از شهر مثلاً حرم برود، باید مسافت شرعی را تا ابتدای آن شهر محاسبه کند یا تا آن نقطۀ خاص؟ اگر چند مقصد خاص در آن شهر داشته باشد چطور؟

آیا می‌توان به گفتۀ یک عادل در مقدار مسافت اکتفا نمود؟

هر فرسخ شرعی چند کیلومتر است؟

اگر فرزند اوّل از دنیا رفته باشد آیا قضای نماز و روزۀ پدر به عهدۀ فرزند دوم است؟