آیا درست است که اعتقاد به خدا نتیجه‌ی نا آگاهی مردم از قوانین طبیعت بوده است؟ یعنی چون آنها علت خسوف، کسوف، زلزله، طوفان، و امثال اینها را نمی‌دانستند، خدا را در ذهن خود ساختند و او را علت این حوادث شمردند.

چرا سفارش شده است درباره‌ی ذات خدا فکر نکنیم؟

چرا نباید درباره‌ی خدا زیاد سؤال کرد؟

توحید به چه معنایی است؟

ظاهراً از خداشناسی به امام شناسی می رسیم نه بالعکس از امام شناسی به خداشناسی؟ ولی در زیارت جامعه کبیره می خوانیم «من اراد الله بدء بکم و من وحده قبل عنکم و من قصده توجه بکم» یعنی از امام به خدا می رسیم؟!

آیا عالمی به نام «عالم ذر» بوده است؟