روحانیون و عالمان دینی به جای توصیه به رعایت بهداشت و امور پزشکی صرفا به خواندن برخی دعاها و زیارت‌ها توصیه می‌کنند؛ آیا این امر به سخره گرفتن دانش پزشکی و در نتیجه بازی با جان مردم نیست؟!

چرا شیعه به کتاب‌های دعا بیش از قرآن اهتمام می‌ورزد؟

خواسته اى از خداوند دارم اما هر چه دعا مى کنم به نتنیجه نمى رسم و کم کم به مرحله ناامیدى نزدیک شده ام چه باید بکنم؟

وقتی ما معتقد باشیم که سرنوشت انسانها در علم و قضا و قدر الهی مشخص شده، دعا کردن چه فایده‌ای دارد؟!

آیا «چشم زخم» یا به تعبیر عامیانه «چشم زدن» واقعیت دارد؟