نخستین موضوعِ مطرح در بخش اخلاق فردی – یعنی آن بخش از اخلاق که به تنظیم رابطه ی انسان با خودش می پردازد – توجه، هوشیاری و بیداری است؛ در مقابلِ غفلت و بی توجهی

افعال الهی که جلوه هایی از صفات الهی هستند، در صورتی که ادراک و شناخته شوند، آثار ویژه ای در دل و روان و سپس در رفتارآدمی پدید می آورند و از آن جا که افعال الهی چهره های گوناگون دارند

افعالی که انسان در ارتباط با خدای متعال انجام می دهد و نیز حالاتی که در همین رابطه در روان انسان پدید می آید، از معرفتی که به خدای متعال دارد حاصل می شود؛ یعنی در پیِ خداشناسی،

یکی از روشن ترین ارزش های اجتماعی، پای بندی به تعهدات است که مقبولیت عمومی دارند و همه عقلا بر آن متفق اند. وجوب رد امانت و وفا به عهد از مستقلات عقلیه است؛ یعنی از

1.نیاز انسان به دیگران در هستی و پیدایش خویش؛ مانند نیاز فرزند به پدر و مادر. البته نمی خواهیم این نیاز را اجتماعی تلّقی کنیم، بلکه آن را پایه ای برای تنظیم روابط اجتماعی و

در مبحث اخلاق اجتماعی، نخستین پرسش درباره ارزش، خود زندگی اجتماعی است. آیا اجتماعی زیستن از دید اسلام بار ارزشی دارد تا در محدوده اخلاق قرار گیرد و آیا می توان

گاهی امر به معروف و نهی از منکر و ارشاد، براثر دخالت هواهای نفسانی و وسوسه شیطانی به گونه شایسته و به جا انجام نمی گیرد؛ مثلاً کسی که با شخص دیگری اختلاف دارد،

نخستین و مهم ترین وسیله تبادل اطلاعات در بین انسان ها، سخن گفتن است. سخن گفتن، یکی از ویژگی های مهم انسان است که در قرآن کریم نیز بر آن تکیه شده است:

تا این جا درباره مسائل اخلاقی بر محور سخن گفتن بحث کردیم. لازمه سخن گفتن این است که کسی هم آن را بشنود. به همین مناسبت، اکنون باید درباره مسائل اخلاقی بر

اکنون که دانستیم کمال انسان در به دست آوردن معرفت بیشتر نسبت به حقایق جهان است لازم است اضافه کنیم که این تلاش معرفتی باید متناسب با ارزش این حقایق توزیع شود. انسان در