خوب بچه ها، این داستان بچه روباهیه به اسم گوش سیاه.قصه مربوط به سال ها پیشه.خیلی سال پیش.قبل از هر چیز باید بگم ممکنه از داستان خوشتون نیاد اما گمونم بد نیست

زن توی فیلم خانه اش را فروخت.اثاثش را هم همین طور.لباس هایش و یادگاری های مردی را که بهش خیانت کرده بود ریخت توی چند تا کیسه زباله و گذاشت توی ظرف آشغال سر خیابان

فلاح که رفت سگ های رها شده اش ما را دوره کردند و پس راندند تا «بنه گاه»باغ.فلاح که بود آرام بودند.آرام و رام دور و برش مثل گربه های دست آموز می پلکیدند،

در کتابخانه کوچک من، یک دوره سی جلدی دایره المعارف بریتانیکا هست که سه سال از خودم بزرگ تر است.روی لپ تاپم یک نسخه نرم افزاری از همین دایره المعارف است که

پاییز، ماهی های سطح زی مثل حلوا سفید یا شوریده، در اطراف خور موسی و خور عبدالله صید می شوند و بعد سر و کله شان در بازار ماهی فروش های کفیشه و ایستگاه هفت آبادان

در بچگی فهمیدم تنها چیزی که می شود مال خودم باشد، کتاب است و قصه های تویش.البته همان وقت هم این مالکیت واقعی نبود؛ تقریبا هیچ کتابی نداشتم که بتوانم مال خودم بدانم،

این که نوشتن یک رمان از کجا شروع می شود، چطور پیش می رود. در طول نوشتن این رمان بر نویسنده چه ها می گذرد و رمان بعد از انتشارش چه واکنش هایی برمی انگیزد.

وقتی این صفحه را شروع کردیم و بنا شد خاطرات شغل های مختلف را چاپ کنیم تا داستان نویسان اندک اندک از آپارتمان و کافه بیرون بیایند و از فضای رنگارنگ درون این

سال 52 حمید روحانی به امام (ره) نامه نوشته بود که یک نویسنده مصری می خواهد درباره شما مطلب بنویسد و خودتان اندکی از زندگی تان بنویسید. جواب داده بود که

نمی شود از انواع روایت گران داستان حرف زد شفاهی و شیوه های روایت آنان را نادیده گرفت. وقتی صحبت داستان می شود کمتر کسی از پای منبرها یاد می کند؛ یکی از جاهایی که