صبح از جبین سرخ افق رنگ شب زدود صحرا به وصل شوق سحر، بازوان گشود خورشید از کرانه خاور به روی دشت می‌ریخت، نیزه‌های بلند شرر فرود در چشم خون گرفته‌ی پیر فلک شکست

من آن حماسه عشق و عقیده را دیدم جهاد اکبر در خون طپیده را دیدم من آن سلاله عشقم که از درون حرم نبرد قاسم هجران کشیده را دیدم به روی دست پدر ظهر روز عاشورا

با من بخوان حکایت مردان مرد را تصویر خون تازه و گل‌های زرد را هفتاد و دو سپیده به رنگ خدا دمید تابنده کرد گستره‌ای لاجورد را

ده روز آزگار اما را گرفته است بغضی که نبض خیس زمان را گرفته است امروز کینه‌های وقیحانه‌ی فدک از نبض کربلا ضربان را گرفته است

آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد بی اختیار، پشت سرش را نگاه کرد مثل همیشه طرز نگاهش غریب بود این التفات پر هیجانش عجیب بود زینب گمان نکرد، که تنها بیاید و...

شب شد! ولی نه! قافله شب را کنار زد خورشید، خیمه در جریان غبار زد منبر نهاد، حضرت خورشید، روی باد مکتب! طنین خطبۀ غرای بامداد! تقویم چهار فصل سحر را به هم زد و...

السلام علی الاصحاب الحسین حسین آمد و آزاد از یزیدت کرد خلاص از قفس وعده و وعیدت کرد سیاه بود و سیاهی هر آنچه می‌دیدی تو را سپرد به آیینه، رو سپیدت کرد

کربلا می‌پرد از خواب چه حالی دارد لاله لاله به دل دشت جنون می‌کارد بعد از این حادثه‌ی سرخ، یقین ممکن نیست که علمدار علم را به زمین بگذارد

ساقی به رقص عشق درآمد سبو شکست منشور جاودانه‌ی سرّ مگو شکست مرهم نشد به زخم لب از آب رو سیاه روزی که تیر قهقه‌ها آبرو شکست

کاروان می‌رود به جانب شام کاروانی که گشته است اسیر همگی کودک و زنان حرم جز یکی مرد و دست در زنجیر